အေဖ.. ဘာပဲေျပာေျပာ အေဖအရမ္းျဖစ္ခ်င္တဲ့ သူၾကီးေတာ့ျဖစ္လာျပီ အဲဒီေတာ့ အရင္လိုေနလို ့မရေတာ့ဘူး
အရင္လို အရပ္ထဲလွည့္ပတ္ ရမ္းကားေနလို ့လည္း မရေတာ့ဘူး
အခ်ိန္ျပည့္ မူးရူးေသာက္စားေနလို ့လည္း မရေတာ့ဘူး
ကိုယ့္ရြာကႏြား ဘယ္သူေတြ ခိုးေပၚစားစား ကိုယ့္အိမ္ေပၚ အသားတစ္ပိႆာေရာက္ရင္ျပီးေရာ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလို ့မရေတာ့ဘူး
ရြာသားအခ်င္းခ်င္း အေမြဆိုင္ လယ္ေျမအလုမွာ ကိုယ့္ကိုေ၀စုေပးႏိုင္တဲ့လူကို မ်က္ႏွာၾကည့္ အဂတိလိုက္စားလို ့လည္းမရေတာ့ဘူး
မိမပိုင္ဖမႏိုင္သားေတြကို လက္သပ္ေမြး လူမိုက္အားေပးလုပ္လို ့လဲမရေတာ့ဘူး
ကိုယ့္ကို မရိုေသလို ့ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္တတ္ျပီး သူ ့ဘာသာသူေနတဲ့လူေတြကို အေျခအေနေပးတယ္ဆိုတိုင္း ေျခာက္ေပါက္ထဲ တဒိုင္းဒိုင္းသြင္း နားပန္က်င္းခ်င္တိုင္း က်င္းလို ့မရေတာ့ဘူး
လူေတြေရွ ့မွာ အခ်စ္ပိုျပ လူကြယ္က်ရင္ အေမ့ကို မသာမလို ့ဆဲဆိုၾကိမ္းေမာင္းျပီး ႏွိပ္စက္လို ့လဲ မရေတာ့ဘူး
အစည္းအေ၀းေတြမွာ လူအထင္ၾကီးေအာင္ မူးယစ္ေရွာင္တရားေတြေဟာ..အိမ္မွာေတာ့ ၀င္ေငြေထာတဲ့ အရက္ပုန္းဆိုင္နဲ ့ ဘိန္းခန္းေထာင္လို ့မရေတာ့ဘူး
ေရွ ့ကလုပ္သြားတဲ့ သူၾကီးေတြလို အလွဴေငြေတြကို အျမဲေကာက္ ရြာသားဘုရား သူၾကီးေကာင္းမွဳ ေမာ္ကြန္းေက်ာက္စာ ထူလို ့လည္း မရေတာ့ဘူး
ရြာကထြက္သမွ်အရာ ငါ့ဥစၥာဆိုျပီး ကုလားတရုတ္ေတြနဲ ့ေပါင္း ဖက္စပ္လုပ္ဖို ့ခ်ည္းပဲ ေခါင္းထဲထည့္လို ့မရေတာ့ဘူး
ႏွစ္လံုးျပဴးၾကီးတကိုင္ကိုင္ လူမိုက္ေတြတလွိဳင္လွိဳင္နဲ ့ ငါနဲ ့မတူ ငါ့ရန္သူဆိုျပီး ရြာဆူေအာင္ လုပ္လို ့လည္း မရေတာ့ဘူး
ဘယ္သူေသေသ ငေတက မာမာ..ငါ့အိမ္က သမီးေတြ မပါရင္ျပီးေရာ ပြဲခေလးမ်ားမ်ားရရင္ ရြာက အပ်ိဳမေတြကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ ့ေပးစား မဂၤလာပြဲစားလုပ္လို ့လည္းမရေတာ့ဘူး
ေစတီေတြ တစ္ဆူျပီးတစ္ဆူတည္ေပမဲ့ အေနကဇာတင္မယ့္ သံဃာမလာရင္ ေက်ာင္းကိုပါမီးရွဳိ ့မယ္ဆိုတာမ်ိဳးလည္း လုပ္လို ့မရေတာ့ဘူး
ျမိဳ ့အရာရွိေတြလာတိုင္း ဆင္းရဲတဲ့အေၾကာင္း ငိုျပ..ရသမွ် ကိုယ့္အိတ္ထဲ၀င္..ရြာမွာေရၾကီးလို ့ေသတဲ့မသာေတြကို သရဏဂံုမတင္ေပးပဲေနလို ့လည္း မရေတာ့ဘူး
ဆင္းရဲလို ့ ျမိဳ ့ကိုသြား တစ္ေန ့လုပ္မွ တစ္ေန ့စားရတဲ့သူေတြဆီက ေပးတဲ့အခြန္ကို ဘာမွျပန္မလုပ္ေပးပဲ ထိုင္၀ါးေနလို ့လည္း မရေတာ့ဘူး
သားသမီးေတြလည္း အေဖ့ေၾကာင့္ အရပ္ထဲမွာ မ်က္ႏွာငယ္ေနရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနျပီ..အေဖအရင္လို ေနလို ့မရေတာ့ဘူး
Credit to : Myanmar Share
No comments:
Post a Comment
ဒီပို႔စ္နဲ႔ ပက္သက္ၿပီးတစ္ခုခုေျပာလိုလွ်င္ ေျပာထားခဲ့နိုင္ပါသည္။