ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ေရွ႕ဆက္ၾကသူမ်ား

ထိုေန႔ကေတာင္ထိပ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ ၃ နာရီခန္႔ရိွေနျပီ။ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ပစ္ခ်ၿပီး အရင္ဆံုးလုပ္ျဖစ္သည္က အေရွ႕ဘက္ ေတာင္စြန္းနားသုိ႔ သြားမိ၏။ ေပ ေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္ျမင့္သည့္ ေတာင္ထိပ္မို႔ ေလတဟူးဟူး တိုက္ကာ တိမ္ ႏွင့္ ျမဴခိုးမ်ားက ေမ်ာလြင့္ေနသည္။ ျမင္ကြင္းက မႏွစ္ကအတိုင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဟိုးအေဝးဆီမွ ေတာင္တန္းမ်ားကလည္း အရင္အတိုင္း မိႈင္းညိဳ႕လ်က္။ ေတာင္ထိပ္တစ္ခ်ဳိ႕က တိမ္ေတြထဲ ဝင္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ေနသည္။ ယခင္အတိုင္းပါပဲ။ ဘာမွမေျပာင္းလဲခဲ့။ တစ္ႏွစ္တာ အခ်ိန္ကာလသည္ သဘာဝပါတ္ဝန္းက်င္ကို အမ်ားႀကီး မေျပာင္းလဲေစနိင္ခဲ့ေသးပါ။ သို႔ေသာ္ မႏွစ္က ေရာက္ခဲ့သည့္ ခံစားခ်က္ႏွင့္ သည္ႏွစ္ခံစားခ်က္က မတူေတာ့။ မႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္ ရယူသူ ျဖစ္ခဲ့၏။ သည္ႏွစ္ေရာက္လာျခင္းက ျပန္လည္ေပးဆပ္ရန္ျဖစ္သည္။

မႏွစ္က ေနဝင္ခ်ိန္တြင္ သည္ေနရာ၌ ကြ်န္ေတာ္ အၾကာၾကီးရပ္ကာ ဤျမင္ကြင္းမ်ားကို ၾကည့္ေနခဲ့ဖူးသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာ မရိွဘဲ ရပ္ေနခဲ့သည္ဟု ဆိုလွ်င္ အမွန္စစ္စစ္ျဖစ္မည္ မထင္ေပ။ ကြ်န္ေတာ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုက ေတာင္တန္းမ်ားကို ၾကည့္ရင္း စိတ္တစ္ခုလံုး ေမ်ာလြင့္ေနခ်င္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က သဘာဝတရားကို ခ်စ္သည္။ ေတာအုပ္စိမ္းစိမ္း ၊ မိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕ေတာင္တန္းမ်ား ႏွင့္ ျပာလြင္ေနေသာပင္လယ္မ်ားကို ခ်စ္သည္။

မႏွစ္က ဤေတာင္ေပၚသို႔ တစ္ညအိပ္ခရီး ေရာက္လာျဖစ္သည္။ ထိုခရီးထြက္မည့္ ရက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ စာမူကိစၥမ်ားျဖင့္ မအားမလပ္ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မလိုက္ျဖစ္ေတာ့ေၾကာင္း အတန္တန္ ေျပာေသာ္လည္း ေတာင္ေပၚခရီးစဥ္ကို အစီအစဥ္ဆြဲသူ သူငယ္ခ်င္း၏ စကားက ဆြဲေဆာင္မႈ ေကာင္းလြန္းသည္။

“စာေရးဆရာ.. မင္းက စာေတြ တကုပ္ကုပ္ေရးေနေတာ့ အေညာင္းမိေနမွာေသခ်ာတယ္။ ေလေကာင္းေလသန္႔ ရွဴရင္း ေတာေတာင္သဘာဝအလွေလး ခံစားေစခ်င္တယ္။ ဘဝတစ္ခုလံုးနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ဒီ သံုးရက္တာ အခ်ိန္ေလးက ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးကြ။ ၿပီးေတာ့ မင္းအတြက္ ေတာင္ေပၚဇာတ္လမ္း တစ္ပုဒ္ေလာက္ ရမလာဘူးလို႔ မင္းထင္လို႔လား။ ”

သူေပးသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားက ခိုင္လံုၿပီး ဆြဲေဆာင္နိင္လြန္းတာေၾကာင့္  အလုပ္မ်ားကို ထားပစ္ခဲ့ၿပီး သည္ခရီးစဥ္ကို လိုက္လာခဲ့မိေတာ့သည္။ ခရီးမထြက္ျဖစ္တာၾကာၿပီဆိုေတာ့ ကားေပၚေရာက္ခ်ိန္မွာပင္ က်န္ခဲ့သည့္ အလုပ္မ်ားကို ေမ့သြားေတာ့သည္။ သူငယ္ခ်င္း ငါးေယာက္သား ေနာက္ေျပာင္ရင္း ေတာင္တန္းမ်ားဆီကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဦးတည္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။ ေတာင္ထိပ္ေပၚအထိ ကားတဆင့္ ေတာင္ေပၚသြားသည့္ ရထားတဆင့္တို႔ေၾကာင့္ ေပေထာင္ခ်ီျမင့္ေသာ္လည္း လမ္း အမ်ားၾကီး မေလွ်ာက္လိုက္ရဘဲ ေတာင္ထိပ္သို႔ ေရာက္ရိွသြားသည္။

ေတာင္ထိပ္ေပၚေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ရြက္ဖ်င္တဲ ထိုးၿပီးသည္ႏွင့္  ဟိုးအေဝးမွ မႈန္ျပျပ ေတာေတာင္မ်ားကို ထိုင္ေငးရန္ ေျမေနရာ ျပန္႔ျပဴးေသာ အေရွ႕ဘက္စြန္းသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ျမင္ကြင္းကို ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအရာက ေမ်ာလြင့္ေနသည့္ တိမ္တို႔ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွ တိမ္မ်ား ျဖတ္သန္းသြားသည့္ ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္စိတ္လႈပ္ရွားမိခဲ့သည္။

ဘဝတြင္ ပထမဆံုး တိမ္မ်ားကို နီးကပ္စြာ ျမင္ေတြ႔ရျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဘယ္တုန္းကမွ် မနီးစပ္ခဲ့ဖူးသည့္ တိမ္ေတြ။ အခုေတာ့ နံေဘးမွ ျဖတ္သန္းေနၾကသည္။  တသက္တာလံုး ေဝကြာခဲ့ရသည့္ တိမ္ေတြကို ထိုအခ်ိန္မွာ ႏွစ္သက္သြားမိေတာ့သည္။ ေနဝင္သြားသည္အထိ  ေမ်ာလြင့္ေနသည့္ တိမ္မ်ားကို လိုက္ေငးရင္း စိတ္အာရံုတစ္ခုလံုး တျငိမ့္ၿငိမ့္ခံစားေနရသည္။ ဒီခရီးေလးက  ေက်နပ္ဖို႔ သိပ္ေကာင္းသည့္ ခရီးဆိုတာ ေသခ်ာသြားခဲ့ၿပီ။ သဘာဝတရားကို ခ်စ္သည့္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဒါဟာ အံ့မခန္း ျမင္ကြင္းျဖစ္ေနခဲ့သည္။

ညစာ စားၿပီးေနာက္ ရြက္ဖ်င္တဲအျပင္ဘက္တြင္ မီးပံုဖိုကာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ စိတ္လြတ္လပ္စြာ ေသာက္ရင္း ေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္ေနခ်ိန္မွာပင္ ကြ်န္ေတာ့္အေတြးထဲ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေရာက္ေနသည္မွာ ျဖဴလႊလႊတိမ္တိုက္မ်ားသာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ေနာက္ခံတြင္ ေျဖးညင္းစြာ ေမ်ာလြင့္ေနသည့္ အျဖဴေရာင္ တိမ္တိုက္မ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ့္အာရံုကို ဖမ္းစားထားလိုက္ေလၿပီ။  ညအိပ္ခ်ိန္တိုင္သည္အထိ တိမ္ေတြ အေၾကာင္း ေတြးေနမိခဲ့သည္။   အိပ္ေပ်ာ္ခါနီးတြင္ ဆန္းၾကယ္သည့္ စိတ္ကူးတစ္ခုရသြားသည္။ ထိုစိတ္ကူးေလးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခ်င္စိတ္ျဖင့္ မနက္ခင္းေရာက္ရိွရန္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ေစာေနမိေတာ့သည္။

မနက္မိုးလင္းေတာ့ ညကစိတ္ကူးအတိုင္း လုပ္ေဆာင္ရန္ ပါလာသည့္ ပုလင္းေလးတစ္လံုးထဲမွ ပစၥည္းမ်ားကို ထုတ္ၿပီး ပုလင္းကို သန္႔ရွင္းေအာင္ ေဆးေၾကာလိုက္သည္။ ပုလင္းအတြင္း ေျခာက္ေသြ႔သြားခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ မေန႔ညေနက ထိုင္ခဲ့သည့္ အေရွ႕ဘက္စြန္းကို ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

 ဒီေန႔မွာ ေနေရာင္ျခည္က ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျဖာက်ေန၏။ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္သည့္ တိမ္မ်ားက တၿငိမ့္ၿငိမ့္ျဖင့္ ေမ်ာလြင့္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အခ်ိန္မဆိုင္းေတာ့ပါ။ ေတာင္စြန္းနားအထိ တိုးသြားကာ ပုလင္းအဝကို တိမ္ေတြဘက္ လွည့္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အဖံုးကို ခ်က္ခ်င္းျပန္ပိတ္ၿပီး ပုလင္းထဲသို႔ ၾကည့္လိုက္သည္။ ပုလင္းထဲတြင္ မႈန္မိႈင္းမိႈင္းေလး ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို အျဖဴေရာင္ အေငြ႔မ်ား ေတြ႔ရမည္ထင္ေသာ္လည္း ခပ္မႈန္မႈန္ေလထုေလးကိုသာ ျမင္ရသည္။ ကိစၥမရိွ။ ဒီပုလင္းထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေသာ တိမ္တိုက္မ်ား ရိွေနၿပီးဆိုသည့္ အသိေလးသည္ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကို ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ေနေစခဲ့ၿပီ။

သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္လုပ္ရပ္ကို တအံ့တၾသ ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။

“စိတ္ကူးေကာင္းတယ္ကြာ”

“စာေရးဆရာတု႔ိကေတာ့ တအားကို ကဗ်ာဆန္လြန္းပါလားေဟ့”

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေက်နပ္စြာျဖင့္ ခပ္ျပံဳးျပံဳးျဖစ္ေနေတာ့သည္။

ထိုခရီးစဥ္မွ ျပန္လာခဲ့ျပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ္၏ တိမ္ပုလင္းေလးကို စာေရးစားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားလိုက္သည္။ အရင္က စိတ္ဝင္တစား မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့သည့္ တိမ္မ်ားကိုလည္း အျပင္ေရာက္တိုင္းၾကည့္ျဖစ္လာသည္။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ပုလင္းေလးထဲတြင္ မႈန္မိႈင္းေနျခင္းမ်ား မရိွေတာ့ဘဲ ၾကည္လင္လာ၏။ အလံုပိတ္ထားသည့္ ထိုပုလင္းထဲတြင္ တိမ္တိုက္မ်ားရိွေနဆဲ ဆိုသည့္ အသိျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သတိရတိုင္း ၾကည့္ေနဆဲ ပီတိျဖစ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ အိမ္ကိုလာလည္သည့္ သူတိုင္းကိုလည္း ထိုတိမ္တိုက္မ်ား ထည့္ထားသည့္ ပုလင္းေလးကို ထုတ္ျပဖို႔ မေမ့ခဲ့ေပ။

“ဘာမွလည္း မရိွပါလားဗ်။”

“အခ်ိန္ၾကာသြားလို႔ပါ။ အဲဒီပုလင္းထဲမွာ တိမ္ေတြကို  ထည့္ထားတာ အေသအခ်ာပဲ။”

အခ်ိန္ေတြၾကာလာေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ေလသံထဲက ဂုဏ္ယူသံကို ေလွ်ာ့ခ်မပစ္နိင္ခဲ့ေသး။ အျပင္ထြက္တိုင္းလည္း ေကာင္းကင္က တိမ္တိုက္မ်ားကို ေမာ့ၾကည့္ဖို႔ မေမ့မေလ်ာ့ ရိွေနေသးသည္။  ထိုသို႔ျဖင့္ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္လခန္႔က ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကြဲကြာေနသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းရဲေခါင္ႏွင့္ ျပန္ဆံုခဲ့သည္။ ရဲေခါင္က ဘဝတကၠသိုလ္ႀကီးထဲတြင္ အခ်ိန္အတန္ၾကာ ေနခဲ့ရၿပီး အျပင္ေလာကသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္မွာ မၾကာေသးခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္ဆံုခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္လို အတတ္ပညာတစ္ခုခုျဖင့္ ရွင္သန္ေနထိုင္သူမဟုတ္ဘဲ သူယံုၾကည္ရာကို မမွိတ္မသုန္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း ဒုကၡဆင္းရဲၾကားထဲတြင္ အလ်ားလိုက္ ကူးခတ္ေနသူလည္းျဖစ္သည္။ သူ႔မ်က္နာေပၚက အျပံဳးမ်ားက ခုထိ မာထန္ေနဆဲ။ သူႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာခ်င္၍ အိမ္ကိုေခၚလာခဲ့သည္။

ေသာက္ရင္းစားရင္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားေျပာရင္း ၊ သူၾကံဳဖူးေသာ ငရဲခန္းအေတြ႔အၾကံဳမ်ားကို နားေထာင္ရင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ စကားဝိုင္း အရိွန္တက္ေနခ်ိန္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ တိမ္တိုက္ပုလင္းကို ထုတ္ျပျဖစ္သည္။ ထိုတိမ္တိုက္မ်ားရလာပံုႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားကိုလည္း အာဇၨဝန္းရႊင္ရႊင္ ေျပာျဖစ္သည္။ ရဲေခါင္က တိမ္ပုလင္းေလးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္သည္။

“ မင္းစိတ္ကူးကေတာ့ မဆိုးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုပ္ရက္ကို ငါ ရႈံ႕ခ်တယ္ကြာ။ မလုပ္သင့္ဘူး”

“ဟ.. ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ”

“ေျပာျပရင္လည္း မင္းခံစားတတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါမ်ဳိးက ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳဖူးတဲ့သူမွ နားလည္နိင္တာ”

သူ႔စကားကို ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားသြား၏။ တိမ္တိုက္ေလးအနည္းငယ္အတြက္ သူ႔စကားလံုးေတြက သိပ္ျမင့္လြန္းေနသည္။

“ အဆန္းပါလား။ လင္းစမ္းပါဦးကြာ။ ဘယ္လိုကိုယ္ေတြ႔မ်ဳိးလဲ”

သူက လက္က်န္ခြက္ကိုအျပတ္ရွင္းၿပီး တိမ္ပုလင္းေလးကို ျပန္ေကာက္ကိုင္ကာ  

“ မိုးတိမ္ဆိုတာ ေမ်ာလြင့္ေနတဲ့ အရာကြ။ ဒီ့ထက္ရွင္းေအာင္ ေျပာရရင္ သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔သူ ေရွ႕ဆက္ေနတာမ်ဳိး။ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ သြားေနတဲ့ ဘယ္အရာမ်ဳိးကိုမွ မခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသင့္ဘူး။ အဲ့ဒါ လူ႔က်င့္ဝတ္ပဲ။ လူၾကီးလူေကာင္းစိတ္ဓါတ္ပဲ။ နိင္ငံႀကီးသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပဳအမူပဲ။ ”

ရဲေခါင္က ေျပာရင္းႏွင့္ ရွဴးရွဴးရွဲရွဲ ျဖစ္လာ၏။ အသက္ရွဴသံျပင္းလာ၏။ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္၏။

“အိုေက .. အိုေက သူငယ္ခ်င္း။ ငါသေဘာေပါက္ၿပီ။ အခုလည္း ငါက ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတာမ်ဳိးလို႔ မေတြးမိလို႔ပါ။ ငါ သေဘာက်တဲ့ အရာေလးကို အျမဲတမ္းျမင္ေနခြင့္အတြက္ ဒီလိုလုပ္ျဖစ္သြားတာပါ။ မင္းေျပာတာ သဘာဝက်ပါတယ္”

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေလေျပေအးစကားေၾကာင့္ ရဲေခါင္ ျပန္လည္ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ထို႔ေန႔မွစၿပီး တိမ္ပုလင္းေလးကို ၾကည့္တိုင္း ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ ယခင္ကလို ၾကည္ႏူးမႈမ်ားအစား ရဲေခါင္၏ စကားသံမ်ားက ဝင္လာေနေတာ့သည္။ “ယံုၾကည္ခ်က္ျဖင့္ ေရွ႕ဆက္ေနသည့္အရာမ်ား” “လူႀကီး လူေကာင္းစိတ္ ” “လူ႔က်င့္ဝတ္”။

ထိုစကားသံမ်ား ကြ်န္ေတာ့္နားထဲတြင္ တစထက္တစ ပို၍ ဆူညံလာသည့္ ေနာက္တြင္ေတာ့ ေတာင္ေပၚခရီးစဥ္ကို အစီအစဥ္ဆြဲလိုက္ရေတာ့သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ သည္ေတာင္ေပၚသို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လည္ေရာက္ရိွခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းစံု သိသြားသည့္ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေကာင္းေကာင္း ၾသဘာေပးျပန္သည္။

“ဒါေတာ့ မင္း စိတ္ကူးယဥ္လြန္းတာပါကြာ။ ဒီပုလင္းအဖံုးကို ဖြင့္ဖို႔အတြက္ ေတာင္ေပၚကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္သြားဖို႔ မလိုပါဘူးဟ။”

“ ေျပာမေနနဲ႔ေမာ္ႀကီး။ စာေရးဆရာေတြက အဲဒီလိုပဲ သူမ်ားထက္ ပိုထူးၿပီး ခံစားတတ္တဲ့သူေတြ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စရိတ္ၿငိမ္းနဲ႔ ခရီးထြက္ျဖစ္တာ အျမတ္လို႔သာ ေတြးလိုက္ကြာ။ ငါတို႔လည္း ထပ္ေရာက္ျဖစ္တာေပါ့”

ကြ်န္ေတာ့္ ဒီခရီးစဥ္၏ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္သည္ တိမ္ပုလင္းေလးကို အဖံုးဖြင့္ေပးဖို႔ျဖစ္သည္။ အဖံုးဖြင့္မည့္ ေနရာကို မူလေနရာျဖစ္သည့္ သည္ေတာင္ေပၚကို ေရြးခ်ယ္မိျခင္းကေတာ့ ရွင္းျပရန္မလြယ္သည့္ စိတ္ခံစားခ်က္ျဖစ္သည္။ အျပစ္ရိွသူတစ္ေယာက္လို ခံစားမိၿပီးေနာက္ အေကာင္းဆံုးျပန္လည္ေပးဆပ္မည္ ဆိုသည့္ ခံစားခ်က္ျဖစ္မည္ထင္သည္။ တပါးသူထက္ ပို၍ ႏုညံ့ခ်င္သည့္ စိတ္၏ ဆြဲေဆာင္မႈတစ္ခုလည္းျဖစ္မည္။

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ တိမ္ပုလင္းေလးကို အဖံုးဖြင့္ေပးမည့္ မနက္ခင္းတြင္ ေနရာင္ျခည္က အနည္းငယ္ မႈန္မိႈင္းေနသည္။  ပုလင္းထဲ ထည့္စဥ္ကလို သာယာၾကည္လင္ျခင္း မရိွေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဒီမနက္ခင္းကိုသာ ေရြးလိုက္သည္။ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားေသာ အရာမ်ား လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္တိုင္းသည္ ေန႔ေကာင္းရက္သာ ဟု ကြ်န္ေတာ္ယံုၾကည္ထားမိသည္။

မနက္ ၉ နာရီခန္႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ယခင္တစ္ႏွစ္ကလို အေရွ႕ဘက္ေတာင္စြန္းဆီသို႔ တိမ္ပုလင္းေလးကို ကိုင္၍ လွမ္းေလွ်ာက္သြားသည္။ ဖမ္းဆုပ္ထားေသာ အရာမ်ား လြတ္ေျမာက္ခြင့္ေပးရမည့္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ေနာင္တမ်ားအစား ၾကည္ႏူးျခင္းမ်ားသာ ရိွေနသည္။ အေရွ႕ဘက္ေတာင္စြန္းနားေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ရပ္တန္႔ရင္း တိမ္ပုလင္းေလးကို ကိုင္ေျမွာက္ၾကည့္သည္။ အထဲတြင္ ၾကည္လင္ေနေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသည့္ အရာမ်ား သည္ပုလင္းထဲတြင္ ရိွေနေၾကာင္း သိေနသည္။ ပုလင္း အဖံုးဖြင့္ရင္း တစ္ကိုယ္တည္း ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္သည္။

“ ေနာက္ေတာ့က်ေနျပီ။ ဒါေပမယ့္လည္း အရင္အတိုင္း ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ခရီးဆက္နိင္ၾကပါေစ”

သူတို႔ခရီးလမ္းအတြက္ ေနာက္က်ေနျပီျဖစ္ေသာ္လည္း ေလွာင္ပိတ္ထားျခင္းထက္စာလွ်င္  ေနာက္က်ၿပီးမွ ခရီးဆက္ခြင့္ရျခင္းက ပိုေကာင္းသည္ မဟုတ္လား။ ထို႔ေနာက္ မည္သည့္ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈမ်ား မရိွေစရန္ ပုလင္းကို ခပ္ေဝးေဝးက ေက်ာက္တုံးဆီသို႔ အရိွန္ျဖင့္ ပစ္ခြဲလိုက္ေတာ့သည္။ 

“ ခြမ္းးး ”

ပုလင္းကြဲသံ ။ သို႔မဟုတ္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသည့္ အရာမ်ားကို ဖြင့္ေပးလိုက္သည့္ ေသာ့ခေလာက္သံ။ ထိုအသံက ကြ်န္ေတာ့္ကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ျပံဳးသြားမိေစသည္။ လြတ္ေျမာက္ျခင္း၏ေနာက္တြင္ အျပံဳးမ်ား ေသေသခ်ာခ်ာ ရိွေနေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္သိခဲ့ရၿပီ။

ထိုေနရာမွ ေက်ာခိုင္းထြက္လာစဥ္မွာပင္ ရဲေခါင္ ေနာက္ဆံုး ေျပာသြားသည့္ စကားတစ္ခြန္းကို ျပန္အမွတ္ရမိလိုက္ေတာ့သည္။

“ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ခရီးဆက္ေနတဲ့ အရာေတြကို ခ်စ္တဲ့စိတ္ေလးနဲ႔ေတာင္ မခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားမိေစနဲ႔ကြာ”

ေသခ်ာပါသည္။ ဘဝတြင္ ေနာက္ထပ္ ဒီလို အျဖစ္မ်ဳိး ထပ္ျဖစ္ခြင့္ ရိွလာမည္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ေကာင္းကင္ထက္သို႔ ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ ျမဴခိုးမ်ားႏွင့္ တိမ္တိုက္မ်ားက လြတ္လပ္စြာ ေမ်ာလြင့္ေနၾကေလသည္။