အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္

ဖြံ႔ၿဖိဳးရန္ အသင့္ဆုံး ႏုိင္ငံေတြ ထဲတြင္ ပါဝင္သည္မွာ ၾကာျမင့္ လွၿပီး ယခုခ်ိန္ထိ မဖြ႔ံၿဖိဳးေသးေသာ ႏုိင္ငံမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျဖစ္သည္။ မည္သည့္အခါတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဖြံ႔ၿဖိဳးမည္လဲ။

ေအာင္ျမင္ရန္ အလားအလာ အင္မတန္ေကာင္းေသာ ႏိုင္ငံ အျဖစ္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ကတည္းက ျမန္မာႏုိင္ငံ သည္ စာရင္းေပါက္ အင္းေပါက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ လြတ္လပ္ေရး မရမီ၊ ရၿပီးစက ေရးသား ထုတ္ေဝခဲ့ေသာ ဖြ႔ံၿဖိဳးေရး၊ ႏုိင္ငံေရး စာအုပ္မ်ားကို ၾကည့္လုိက္လွ်င္ အာရွေဒသမွ အလားအလာ အင္မတန္ ေကာင္းေသာ ႏုိင္ငံဟု ျမန္မာႏုိင္ငံကို ေဟာကိန္း ထုတ္ၾကသည္ကို ျမင္ေတြ႔ရမည္။ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ မၾကာမီ ေရွ႕ေရာက္လာမည့္ ႏုိင္ငံ၊ ထြန္းေပါက္မည့္ ႏုိင္ငံ။

သို႔ေသာ္ လြတ္လပ္ေရးပင္ ရမည္ မႀကံေသး။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ လုပ္ႀကံခံခဲ့ရသည္။ အားလုံး ႀကိမ္မီး အုံးသလို ပူေဆြး ေသာကေရာက္ၾက၊ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ကုန္ၾကသလို၊ ေတာက္တေခါက္ေခါက္ ေသနတ္တျပင္ျပင္ႏွင့္ လက္တုံ႔ျပန္မည္ ဆုိသူ ကလည္း တကဲကဲ။ ေပ်ာ္မည္မွ မႀကံေသး ရင္ဝ ဆို႔စရာ ႀကဳံရသည္ ကိုး။ သို႔ႏွင့္ တထိတ္ထိတ္ တလန္႔လန္႔ႏွင့္ပင္ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့သည္။
လြတ္လပ္ေရး ရသည္ႏွင့္ အိမ္ၾကက္ အခ်င္းခ်င္း သဲႀကီးမဲႀကီး ခြပ္ပြဲႀကီး စခဲ့သည္။ အဂၤလိပ္ႏွင့္ ဂ်ပန္ကို တိုက္ရာတြင္ ေက်ာခ်င္းကပ္ ခဲ့ေသာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္တို႔၏ ေသနတ္ေျပာင္းဝမ်ား အခ်င္းခ်င္းဘက္ သို႔ လွည့္ၾကၿပီ။ အမွန္တြင္ လြတ္လပ္ေရး မရခင္ကတည္းက ေတာခို သည့္ အဖြဲ႔က ေတာခိုခဲ့ၿပီ။ လြတ္လပ္ေရးလည္း ရေရာ ခက္ဖြယ္ရယ္ႀကဳံ လက္နက္ကယ္ စုံအညီႏွင့္။ ဝါဒ အေျခခံေသာ အလံျဖဴ၊ အလံနီ ကြန္ျမဴ နစ္မ်ား၊ ေတာခိုရဲေဘာ္မ်ား၊ လူမ်ိဳးေရး အေျခခံေသာ KNDO ကဲ႔သုိ႔ အဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ သိုက္သိုက္ျမဳိက္ၿမိဳက္။ အလံစုံ၊ အေရာင္စုံ လြန္းေသာ ေၾကာင့္ ေရာင္စုံ သူပုန္ဟု ကင္ပြန္းတပ္ ရသည္အထိ။

ေသာင္းက်န္းသူ တပ္မ်ား ရန္ကုန္ အနီးတစ္ဝိုက္ကို ထိုးစစ္ဆင္ေနၿပီး တစ္ႏုိင္ငံလုံး တြင္ အခရာ က်ေသာၿမိဳ႕ႀကီးမ်ား က်ကုန္ ေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို သာ အစိုးရသည့္ ရန္ကုန္အစိုးရ (Yangon Government) ဟု ႏုိင္ငံျခား သတင္းစာမ်ားက ေထ့ေငါ့ ခံရသည့္ အေျခဆိုက္သည္။ေနာက္ပိုင္း လက္နက္ကိုင္ ဆန္႔က်င္မႈမ်ား တျဖည္းျဖည္း အရွိန္က် သြားျပီး တည္ေဆာက္ေရးဘက္ ဦးလွည့္ လာႏုိင္လာေတာ့ နာမည္ႀကီး တည္ေဆာက္ေရး အၾကံ ျပည္ေတာ္သာ စီမံကိန္းႏွင့္ တိုးျပန္သည္။လူတစ္ကိုယ္ တိုက္တစ္လုံး၊ ကားတစ္စီး၊ လခရွစ္ရာ (ထိုစဥ္က လခရွစ္ရာ) ရေစမည္ ဆိုေသာ ဧရာမ ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္။ အေၾကာင္း ေၾကာင္းေၾကာင့္ ထိုစီမံကိန္းလည္း အႀကီးအက်ယ္ က်႐ႈံးကာ ျပည္ေတာ္ မသာႏုိင္ဘဲ ေအာင္ဖ်ာ လိပ္ရသည္။

၁၉၄၈ ႏွင့္ ၁၉၆၂ ၾကားကာလကို ႐ုတ္တရက္ၾကည့္လွ်င္ ေရႊေခတ္ဟု ထင္ရသည္။ ဒီမိုကေရစီရွိ၊ သတင္းစာ လြတ္လပ္ခြင့္လည္း ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ေခတ္က ေပးလာေသာ အခြင့္အေရးကို ရေအာင္ယူ၊ တိုးတက္ေအာင္ မလုပ္ေဆာင္ ႏုိင္ခဲ့ၾက။ ျပည္တြင္း လက္နက္ကိုင္ ဆန္႔က်င္မႈမ်ား၊ အာဏာရ ပါတီတြင္း အကြဲအၿပဲမ်ားေၾကာင့္ ႏုိင္ငံ တည္ေဆာက္ေရးတြင္ ခ်ဳိ႕ယြင္း ခဲ့သလို ႏုိင္ငံတြင္း လူသား အရင္းအျမစ္ အားနည္းျခင္းကို မကုစား ႏုိင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္လည္း ပါသည္။

၁၉၆၀၊ ၇၀၊ ၈၀တို႔တြင္လည္း ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ အာရွမွ အလားအလာ အေကာင္းဆုံး ႏုိင္ငံမ်ား စာရင္းတြင္ ပန္းပန္လ်က္။ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ ပါတီ ႏွစ္ခု ေပါင္းထား ေသာ ထိုကာလ ၁၉၆၂-၁၉၈၈ သည္ ဖြ႔ံၿဖိဳးေရး အရ တည္တည္ ၿငိမ္ၿငိမ္ႏွင့္ ထိုးဆင္းေနေသာကာလဟု သတ္မွတ္ရမည္။ ႏုိင္ငံကို တံခါးပိတ္ လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ အေကာင္းေရာ အဆိုးပါ ဝင္မလာေတာ့။ အေကာင္းဝင္မလာျခင္းကမ်ားၿပီး ျပည္တြင္းတြင္လည္း ေတာ္သူ အျပတ္ ရွင္းဝါဒေၾကာင့္ ႀကိဳးစားလိုစိတ္ ေပ်ာက္ကြယ္ကာ ဘက္ေပါင္းစုံတြင္ ခြၽတ္ၿခဳံ က်ခဲ့သည္။ ဆိုရွယ္လစ္ ႏုိင္ငံ တည္ေထာင္ေရး ဆိုၿပီး ဟစ္ေၾကြး ခဲ့ေသာ္လည္း ထိုစနစ္မ်ိဳးကိုသာ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္ဟု ေခၚရလွ်င္ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္ နာမည္ပ်က္ ရ႐ုံသာ ရွိေၾကာင္း လာေရာက္ ေလ့လာ သြားေသာ ဆိုရွယ္လစ္ႏုိင္ငံ ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔က မွတ္ခ်က္ ျပဳသြားေၾကာင္း ၾကားခဲ့ရသည္။ အားလုံး သာတူညီမွ် တိုးတက္ရ မည္ဆိုေသာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္၏ ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ကိုက္ညီၿပီး လူတန္းစား မညီမွ်မႈ နည္းေသာ္လည္း အားလုံး တိုးတက္ ျခင္းမဟုတ္၊ အားလုံးမြဲၾကရေသာ ညီမွ်မႈမ်ဳိး ျဖစ္ေနသည္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ အနိမ့္ဆုံး ႏုိင္ငံမ်ား စာရင္းသို႔ ထုိေခတ္တြင္ပင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ တရားဝင္ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။

ထိုသုိ႔ျဖင့္ ၁၉၈၈ တြင္ ဆိုရွယ္လစ္ အစိုးရ ဝုန္းခနဲ ဒိုင္းခနဲ ျပဳတ္က်သြားကာ တပ္မေတာ္ အစိုးရ တက္လာသည္။ တံခါးတစ္ဝက္ တစ္ပ်က္ လွစ္ဟလိုက္ရာ စီးပြားေရး ႏွစ္အနည္းငယ္ တက္ခဲ့ေသာ္ လည္း ေနာက္ပိုင္းတန္႔ကာ ျပန္လည္ က်ဆင္းသြားခဲ့သည္။ စီမံခန္႔ခြဲမႈ အားနည္းရသည့္ အထဲ ျပည္ပမွ အေရးယူ ပိတ္ဆို႔မႈမ်ားက ဘူးေလးရာ ဖ႐ုံဆင့္၊ ႏူရာဝဲစြဲ လဲရာသူခိုးေထာင္း။ ပညာေရးပိုင္းတြင္ လူမ်ားမ်ား ပညာသင္ႏုိင္ေအာင္ (Mass Education) ႀကိဳးစားမႈ ျမင္ေတြ႔ရေသာ္ လည္း အရည္အေသြး ထိုးက်သြားသည္။ က်န္းမာေရးတြင္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း။ စီးပြားေရး အခြင့္အလမ္း အခ်ဳိ႕ တက္လာေသာ္ လည္း စီးပြားေရး လည္ပတ္ပုံမွာ မူမမွန္ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္။ ေငြေၾကး ေဖာင္းပြမႈျမင့္မား၊ ေဈးႏႈန္းမ်ား ကေျပာင္းကျပန္၊ စီးပြားေရး ေရခံ ေျမခံ ညံ့ဖ်င္းသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာမူ အလားအလာ အေကာင္းဆုံး ႏုိင္ငံမ်ားထဲတြင္ ပါေနဆဲ။

ျမန္မာႏုိင္ငံ မေမာႏုိင္ မပန္းႏိုင္ အလားအလာေကာင္းမ်ား ဆက္လက္ ပိုင္ဆိုင္ ေနဆဲတြင္ ျမန္မာေလာက္ အလားအလာ မေကာင္း ဟု အထင္ခံရေသာ ႏိုင္ငံမ်ား၊ တန္းတူ အလားအလာေကာင္း ႏုိင္ငံမ်ား သည္ ျဖတ္တက္သြားခဲ့ၿပီ။ ၿပိဳင္တူေလာက္ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့ေသာေတာင္ကိုရီးယားႏွင့္ ၁၉၆၀ ေလာက္အထိ မတိမ္းမယိမ္းသာ။ ယခုမူ ေတာင္ကိုရီးယားကို ယွဥ္ေတြးရန္ ေဝးစြ၊ ေခါင္းထဲတြင္ ထည့္စရာ မလို ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ဟိုးအေဝးႀကီးတြင္ ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။

၁၉၉၀ ခန္႔က ၿပိဳင္တူနီးနီး တံခါး ဖြင့္ခဲ့ေသာ ဗီယက္နမ္ အာရွ၏ ပဥၥမက်ားဟုပင္ တင္စားခံေနရၿပီ။ ဗီယက္နမ္ ဆိုသည္မွာ အေမရိကန္ႏွင့္ျဖစ္ေသာ စစ္ေၾကာင့္ ေၾကမြခဲ့ၿပီး သန္းခ်ီေသခဲ့သည္။ ရဲရဲေတာက္ တပ္နီမ်ားႏွင့္ ကမၻာ့ လူဦးေရ အမ်ားဆုံး ကြန္ျမဴနစ္ ႏုိင္ငံျဖစ္ခဲ့ေသာ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံ ၁၉၈၀ ေလာက္တြင္ စေျပာင္းလိုက္သည္မွာ ႏွစ္ ၃၀ ေလာက္ႏွင့္ ႏုိင္ငံသား သန္းရာခ်ီၿပီး ဆင္းရဲတြင္းထဲမွ ဆြဲထုတ္ လိုက္ႏုိင္သည္။ ခမာနီ မတရား ညႇဥ္းပန္း သတ္ျဖတ္ေသာေၾကာင့္ အျပစ္မဲ့ျပည္သူ တစ္သန္းေလာက္ ေသေက်ကာ ပညာတတ္ မ်ဳိးဆက္ တစ္ဆက္ ေပ်ာက္ခဲ့သလို ႏိုင္ငံ ေၾကမြခဲ့သည့္ ကေမၻာဒီးယား ကဲ႔သို႔ ႏုိင္ငံပင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ေရွ႕တြင္ေရာက္ေနၿပီ။ လာအိုကဲ႔သုိ႔ ကုန္းတြင္းပိတ္ ႏုိင္ငံ ပိစိေကြးပင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ထက္ သာသည္။ အေဝးေျပး လမ္းမႀကီးမ်ား ေျဖာင့္လွျဖဴးလွသလို လက္ကိုင္ဖုန္းမ်ားကို ျမန္မာေငြ သုံးေလးေထာင္ေလာက္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္ႏွစ္ ခုနစ္ႏွစ္ေလာက္ ကတည္းက ကိုင္ေနခဲ့ၾကသည္။

၂၀၁၁ တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး စတင္ခဲ့သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အရွိန္ရလာၿပီး တကယ္ေျပာင္းၿပီဟု ျပည္တြင္း ျပည္ပ အသိအမွတ္ ျပဳလာခဲ့သည္။ အလားအလာ အေကာင္းဆုံး ႏုိင္ငံအျဖစ္ တစ္ကမၻာလုံးက တစ္ခဲနက္ ဟစ္ေၾကြး လာၾကသလို အူလိႈက္သည္းလိႈက္ စိတ္ဝင္တစား ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ ခ်င္လာ ၾကသည္။ စိတ္ပ်က္ အားေလ်ာ့ရေသာ ဘဝမွ ျမန္မာတုိ႔ စိတ္အားတက္ ရသည္၊ မ်က္ႏွာပြင့္ ဝင့္ၾကြား လာႏုိင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခင္ကာလမ်ားကဲ႔သုိ႔ ”အလားအလာ ေကာင္းသည္” ႏွင့္ပင္ ရပ္သြား ဦးမည္လား။ အခြင့္ေကာင္းေတြကို ယခင္ကလိုပင္ လက္လႊတ္ ၾကရဦးမည္လား။ ထူးမျခားနား ဇာတ္ခင္းၾကဦးမည္လား။

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ လုပ္ေဆာင္စရာမ်ားက မ်ားျပားလွသည္။ အႏွစ္ႏွစ္ အလလက မရွင္းခဲ့သည့္ ျပႆနာမ်ား၊ အသစ္ေမႊးခဲ့သည့္ မီးမ်ား၊ ႏုိင္ငံတကာတြင္ ေျပာင္းလဲသြားေသာ အေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ ျပႆနာသစ္မ်ား၊ ရည္မွန္းခ်က္ ႀကီးႀကီးမ်ားႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ေန႔မဆိုင္း ညမဆိုင္း လုပ္ရမည့္ အလုပ္မ်ားက ေတာင္လိုပုံ။ လုပ္စရာ ေတြက မ်ားလွသည့္ အထဲ လုပ္မည့္သူ၊ လုပ္ႏုိင္သူမွာလည္း ပညာေရး ယိုယြင္း ခဲ့ေသာေၾကာင့္ေရာ၊ လူေတာ္ အမ်ားအျပား အျပင္ထြက္သြား ေသာေၾကာင့္ေရာ နည္းလြန္း လွသည္။ လူသားရင္းျမစ္ မဟုတ္ေသာ ေငြေၾကးကဲ႔သုိ႔ အရင္းအျမစ္မွာလည္း ျပတ္လပ္ ေနသည္။

အရင္းအျမစ္ ျပႆနာေၾကာင့္ လုပ္ေဆာင္စရာ အားလုံးကို တစ္ၿပိဳင္တည္း မလုပ္ႏုိင္သည့္အတြက္ ဦးစားေပး လုပ္ရမည့္အရာမ်ား ေရြးရဦးမည္။ တစ္ခါ ဦးစားေပးစရာ ေရြးလိုက္လွ်င္ပင္ ဦးစားေပးမ်ား ကိုယ္တိုင္က အင္မတန္မွ မ်ားေနေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးစားေပး မ်ား အနက္တြင္မွ အလြန္႔အလြန္ အေရးႀကီးေသာ ဦးစားေပး အရာမ်ား ကို ေသေသခ်ာခ်ာေရြးၿပီး အရင္ဆုံး ေဆာင္ရြက္ရမည္။ “သစ္တစ္ပင္စိုက္ရန္ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္။ ဒုတိယ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္မွာ ယခု” “The best time to plant a tree is twenty years ago. The second best time is now”ဟူေသာစကားပုံသည္ ျမန္မာ့ အေျခအေနႏွင့္ ကိုက္ညီလွသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံကို တည္ေထာင္ရန္ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္မွာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး စလြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္က။ ဒုတိယ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္မွာ ယခုျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသားတို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ခဲ့ရသည္မွာ ၾကာျမင့္လွၿပီ။ျမန္မာႏုိင္ငံ တည္ေထာင္ရန္ တတိယ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္သို႔ မေရာက္ ေစလိုေတာ့။

ေဇယ်သူ